Sürekli erteliyorum, doğdum doğalı böyle büyüdüm. Başka şehirleri merak ettiğimde büyüyünce çok gezeceksin dediler. Birşey almak istediğimde ilerde o kadar çok paran olacak ki o zaman alırsın dediler. Canım istediğinde kestanecideki sıcak kestaneleri, alır evde yaparız dediler. Öğrendim ertelemeyi...
Şimdi artık başkalarına ihtiyaç duymadan erteliyorum herşeyi. Kitaplarla bakıştığımda yarın okurum diyorum. Yazmadığım günler biriktikçe haftaya başlayacağım diyorum. Derse giderken aklıma geliyor sevdiğim arkadaşlarımla uzun zamandır görüşmediğim, ararım diyorum. Beğendiğim filmi bir gece mutlaka izlemeliyim diyorum ama hiç vakit bulamıyorum. Kendime ayırdığım zamanlar gittikçe azalıyor. Her gün kendime yabancılaşıyorum.
Erteledikçe zaman geçiyor. Biz çirkinleşiyoruz. Zaman geçtikçe biz büyüyor ve kendimiz dahil herkesten uzaklaşıyoruz. İnsanlıktan koşar adım kaçıyoruz. İçimizi acıtmıyor arabamızla, yanından geçtiğimiz kaza yapmış genç. Çünkü bizim daha önemli işlerimiz var. Bir daha ki sefer başka birine yardım ederiz deyip erteliyoruz...
Oysa zaman beklemez bizleri, gitti gider. O kitabı hiç okumadım, o yazıyı halen yazamadım, o arkadaşlarımı hiç ama hiç arayamadım. O filmin üzerine ikincisi çekildi, yayınlandı ben izleyemedim. ARTIK UYANMA VAKTİ!
www.kisi-sel.com
Sanırım hemen hemen hepimizin sorunu bu: Zamanı doğru kullanmamak ama artık vakti geldi zamanı ertelememenin. Çok güzel bir iç döküş olmuş.
YanıtlaSil